Druga część „Procesu” w reż. Krystiana Lupy rozpoczyna się od sceny przybycia Franza K. (Andrzej Kłak) do sali posiedzeń. Tej samej, w której tydzień wcześniej odmówił on dalszych przesłuchań, wygłaszając płomienne, oskarżycielskie wobec systemu przemówienie. Gdy przybywa na miejsce okazuje się, że posiedzenia nie ma. W sali znajduje się tylko żona Woźnego, Róża (Ewa Skibińska). Zaczynają rozmawiać. Jest tam jednak ktoś jeszcze, ktoś kogo nie ma w książce Kafki. To... Czytaj więcej
W 1950 roku Henrietta Lacks, prosta czarnoskóra kobieta zachorowała na raka szyjki macicy. Lekarz prowadzący, wykonując jej zabieg curioterapii pobrał od niej fragmenty tkanki nowotworu i zdrowej części szyjki macicy, nie pytając pacjentki o zgodę. Obydwa wysłał do George’a Gey’a, biologa komórkowego, który wyodrębnił z nich komórki, nazwane odtąd HeLa (od imienia i nazwiska właścicielki). Są to ciągle mnożące się, nieśmiertelne w praktyce komórki, które stały się podstawą rozwoju współczesnej... Czytaj więcej
Pamiętam ją ze spektaklu Piotra Tomaszuka „Merlin, inna historia”. Miałem wtedy osiemnaście lat, po raz pierwszy przyjechałem do Warszawy i przeżyłem swoje pierwsze teatralne olśnienie. Był to gościnny występ Teatru Wierszalin na WST. Jej chuda, kasandryczna Viviana z rozwianymi blond włosami, uczennica i obiekt pożądania tytułowego bohatera wprost rozsadzała przestrzeń. To jej sceniczna – daleko wykraczająca poza teatralną – obecność spowodowała, że uzależniłem się od teatru. Potem zniknęła mi z... Czytaj więcej
Pamiętam, gdy umarł mój ojciec, mama w pierwszym odruchu sięgnęła po papierosa. To „sięganie po fajkę” w sytuacjach krańcowych powracało zresztą w moim życiu jak refren. Wiele bliskich mi osób powtarzało ten gest, zazwyczaj wtedy, gdy słowa nie były w stanie oddać ich emocji. Mówiły potem, że papieros je uspokaja, pozwala pomyśleć, zastanowić się, co dalej. O ile jest jakieś dalej. Przyznam się, że choć i mnie los nie szczędził... Czytaj więcej
To już drugi raz, kiedy mam wielką przyjemność powitać Państwa na oficjalnym blogu Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia 2017. Tegoroczna jubileuszowa, dziesiąta już edycja Festiwalu odbywać się będzie pod hasłem Teatr w ruinie. Jak zapewnia dyrektor artystyczny BK 2017, Bartosz Szydłowski, hasło to ma charakter ironiczny, a jego zadaniem jest prowokować do dyskusji o kształcie polskiego teatru. W konkursie głównym aż 16 spektakli, m.in. Zew Cthulhu, podwójnego laureata Boskiej Komedii,... Czytaj więcej
„Dziwne, widziałam już tę twarz/Kręcącą się wokół moich drzwi/ Niczym jastrząb, czatujący na swą ofiarę/Niczym noc czatująca na dzień.//Dziwne, podąża ona za mną niczym cień, do mego domu/Odgłos kroków po kamiennych płytach/Nocny deszcz bębniący po bulwarze/Paryska muzyka dobiegająca z barów//Czegoś szukasz? Chcesz spotkać śmierć?Za kogo ty się uważasz/Przecież też nienawidzisz życia.//Tańce w barach i restauracjach/Zapraszanie do domu, każdego, kto tylko zechce pójść/Dziwne, że ona wciąż tam jest/Przeszywa mnie swoim spojrzeniem... Czytaj więcej
MATKA W GARDEROBIE Widziałem wczoraj spektakl Borczucha po raz drugi. Rozkwitł. Osiągnął przez ostatnie kilka miesięcy jakąś lekkość, która w odbiorze przeradza się w jeszcze większą gorycz. Pewnie wielu z Was zastanawia się, dlaczego wygrał. Ja nie. Przy całym szacunku dla innych świetnie napisanych, zakomponowanych, wykonanych i zagranych spektakli –jak „Kumernis” Agaty Dudy-Gracz czy „Podopieczni” Pawła Miśkiewicza – „Wszystko o mojej matce” jest najbardziej intymnym i najgłębiej wnikającym w nas spektaklem festiwalu. Esencją tego oddziaływania –... Czytaj więcej
W DOMU LALKI – WESELE! „(…) a ot, co z nas pozostało: lalki, szopka, podłe maski, farbowany fałsz, obrazki (…)” Te słowa Gospodarza z II aktu Wesela wydają się punktem wyjścia lalkowego spektaklu Jakuba Roszkowskiego z Teatru im. Ch.H. Andersena. Tłumaczą one świetny pomysł, żeby wszyscy ludzcy bohaterowie Wyspiańskiego nosili ze sobą lalki. W ten sposób relacja między człowiekiem a jego lalką staje się głównym czynnikiem określającym każdą postać. Przytoczony wyżej monolog pojawia się pod koniec pierwszej części spektaklu, w momencie, kiedy Gospodarz brutalnie... Czytaj więcej
ZROZUMIEĆ NIEBO Scenografię spektaklu Agaty Dudy-Gracz „Kumernis, czyli o tym jak świętej panience broda rosła” stanowi olbrzymi ikonostas. W świątyni prawosławnej ikonostas to bogato zdobiona, pokryta wizerunkami świętych ściana, oddzielająca nawę, w której gromadzą się wierni od sanktuarium – miejsca sprawowania liturgii, symbolu nieba. Wierni mają spoglądać na ikonostas, żeby lepiej zrozumieć liturgię odbywającą się w sanktuarium, czy jak kto woli – wydarzenia odbywające się „w niebie”. Bohaterowie „Kumernis…” to właśnie owi... Czytaj więcej
EGZORCYZMY Ze spektaklem „Dybuk” Anny Smolar mam duży problem. Na pewno podobał mi się pomysł z podwójną kurtyną oraz świetna scenografia (ale już nie kostiumy) Anny Met. Reszta… nie jest milczeniem, lecz właściwie zbiorem znaków zapytania. W jakim celu reżyserka buduje aż tak złożony, trzypiętrowy labirynt narracyjny? Oto grupa aktorów w ramach psychoterapii odgrywa współczesną młodzież z problemami, przygotowującą inscenizację „Dybuka” – żydowskiej wersji Romea i Julii, mającej swój... Czytaj więcej
CIEŃ BIAŁEJ SIŁY Spektakl „Biała siła, czarna pamięć” widziałem w maju tego roku w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Bardzo mi się podobał, ale nie zrobił na mnie piorunującego wrażenia. Spacerując sobie po Parku Skaryszewskim, w tamten późnowiosenny ciepły wieczór po spektaklu pomyślałem, że to na szczęście spektakl o Białymstoku, tam jest strasznie, ale mnie to w sumie nie dotyczy, bo przecież ja tam nie mieszkam. Po wczorajszym pokazie „Białej siły”... Czytaj więcej
ZEMSTA HAMLETA Prolog spektaklu „The institute of memory (time)” Larsa Jana jest jawnym nawiązaniem do sceny spotkania z duchem ojca w „Hamlecie”. Od razu określa to narratora historii – syna, który pragnie zgłębić prawdę o swym ojcu, a pomagać mu w tym będzie wierny przyjaciel oraz my, widzowie. Zabieg ten prowokuje też ważne pytania, dotyczące owych losów ojca, które mamy rekonstruować oraz naszego w tej rekonstrukcji udziału, a mianowicie: kto dokładnie... Czytaj więcej
WIELORYB THE GLOBISZ „A to co za stworzenie? Człowiek czy ryba? Umarły czy żywy? (…) Ma nogi jak człowiek, a płetwy niby ręce! Ciepły, na uczciwość. (…) to nie ryba, lecz wyspiarz, dopiero co piorunem zabity.” Powyższy fragment monologu Trynkula z II aktu szekspirowskiej „Burzy”, opisujący Kalibana, doskonale oddaje kwintesencję wielkiej, tytułowej roli Krzysztofa Globisza w spektaklu „Wieloryb The Globe”, w reżyserii Evy Rysovej. Globisz, podobnie jak Kaliban, został przecież... Czytaj więcej
PLASTIKOWY POJEMNIK NA TEATR Bohaterką, która ukradła wczorajszą galę otwarcia Boskiej Komedii w Teatrze Słowackiego stała się Mariah Carey. Nie osobiście rzecz jasna, ale artystycznie. Jej świąteczny hit „All I want for Christmas is You” zawojował widownię tuż po trzecim dzwonku. Przyznaję, że przez chwilę pomyślałem nawet, że to Grzegorz Wiśniewski rozpoczyna w ten sposób swoje premierowe „Plastiki”. W końcu, biorąc pod uwagę liczne operacje plastyczne amerykańskiej wokalistki, byłoby to... Czytaj więcej
INFERNO PRZED TRZECIM DZWONKIEM To już dziś! Premierą nowego spektaklu Grzegorza Wiśniewskiego „Plastiki” według sztuki Mariusa von Mayenburga rozpoczyna się oficjalnie Międzynarodowy Festiwal Boska Komedia 2016. Tegoroczna, dziewiąta już edycja, będzie się odbywała pod hasłem „JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA, PÓKI TEATR ŻYJE”. Dyrektor artystyczny festiwalu, Bartosz Szydłowski, w jednym z prasowych wywiadów tłumaczył je następująco: „Główne hasło festiwalu przypomina, że nas, Polaków, nie ma bez konfrontowania się z pytaniem: „kim jesteśmy?”... Czytaj więcej