Archiwum Tagów: Teatr Powszechny w Warszawie

Orlando non-fiction – o spektaklu „Orlando. Biografie” w reż. Agnieszki Błońskiej w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Opublikowano Autor:

W powieści Woolf Orlando podróżuje przez wieki, zdarzenia, płcie i różne ich wcielenia, żeby znaleźć jaźń świadomą, która posiada najwyższą zwierzchność i sprawuje władzę nad pragnieniami. Są ludzie, którzy nazywają tę jaźń „ja” prawdziwym, powiadają, że to zespół wszystkich jaźni, które w sobie zawieramy, komenderowany przez „ja” kapitańskie, trzymany pod kluczem przez „ja” odźwierne. W przypadku Orlanda ów zespół jaźni wygląda imponująco: chłopiec, który odciął głowę Maura i na powrót... Czytaj więcej

Pod ostrzałem czołgu na baterie – o „Radiu Mariia” w reż. Rozy Sarkisian w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Opublikowano Autor:

Spektakl w Teatrze Powszechnym to średnio inteligentny stand-up z ambicjami politycznymi, rozpisany na trzy postaci, a poświęcony miejscu Kościoła katolickiego w polskiej przestrzeni publicznej i jego współodpowiedzialności za ograniczanie szeroko pojętej wolności obywatelskiej. Jak przystało na tego typu widowisko, wszystko jest od razu wiadome. I choć intrygująco wygląda na początku spektaklu ułożony na środku sceny stos, złożony z różnego rodzaju zużytych dewocjonaliów (plus wisząca do góry nogami nad stosem duża... Czytaj więcej

Narro, ergo sum! – o “Biegunach” Olgi Tokarczuk w reż. Michała Zadary w Teatrze Powszechnym/Teatrze Łaźnia Nowa (premiera online)

Opublikowano Autor:

Jak słowo mówione jest naśladownictwem słowa w duszy, tak słowo w duszy jest naśladownictwem »słowa« w bycie od niego wyższym. Plotyn Enneady. tłum. A. Krokiewicz (Uwaga Spoiler!) Biegunów Olgi Tokarczuk można w skrócie opisać jako opowieść pierwszoosobowej narratorki, współistniejącą z szeregiem innych – mniejszych i większych, współczesnych i historycznych – epizodów narracyjnych, które pojawiają się na stronicach książki, niczym skalne obiekty w przestrzeni kosmicznej. Pojawiają się znikąd i w niebycie... Czytaj więcej

SIMPLY THE BEST – podsumowanie roku 2020

Opublikowano Autor:

Drodzy Państwo, 2020 był niezwykle ciężkim rokiem dla wszystkich, również (a może zwłaszcza) dla bazującego na ludzkich spotkaniach teatru, więc naturalnie i dla mnie, recenzenta, który teatrem i z teatru żyje. Na początku pandemii postanowiłem, że jeśli tylko będzie to możliwe, będę jeździł i oglądał. Ruszyłem zatem w trasę w czerwcu, gdy otwarto teatry w reżimie sanitarnym. Obligowały mnie do tego obowiązki członka Komisji Artystycznej konkursu Klasyka Żywa, a także... Czytaj więcej

Kto bogatemu (wreszcie) zabroni? – o „Dobrobycie” w reż. Árpáda Schillinga w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Opublikowano Autor:

Teatr polityczny uprawiany w Polsce w ostatnich latach – głównie w Teatrze Powszechnym w Warszawie, ale nie tylko – można podzielić na dwie grupy. Pierwsza to spektakle robione „ku pokrzepieniu serc” lub – jak kto woli – gwoli konsolidacji obozu oporu wobec władzy. Druga to teatr próbujący autentycznie „się wtrącić”, ustawiając pod ścianą nie tylko adwersarzy politycznego sporu, ale przede wszystkim siebie i swoje środowisko, nie mniej nadęte, pełne frazesów... Czytaj więcej

Zagubieni w ciemnym lesie – o „Boskiej Komedii” w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Opublikowano Autor:

Przez pierwsze półtorej godziny spektakl Krzysztofa Garbaczewskiego w Powszechnym był dla mnie nie do zniesienia. Niby rozumiałem, co się do mnie mówi, niby potrafiłem rozpoznać główne postaci Dantego, ale… Niektóre fragmenty, powodując jakąś kompletną dezorientację, sprawiały, że na moment „odlatywałem”, choć gdy udawało mi się „wrócić”, miałem wrażenie, że nic nie straciłem. Tekst Dantego posuwał się do przodu, Andrzej Kłak odmierzał gongami kolejne kręgi piekieł, grany zaś przez Juliana Świeżewskiego... Czytaj więcej

Camposanto Krystiana Lupy – o „Capri – wyspie uciekinierów” w Teatrze Powszechnym w Warszawie

Opublikowano Autor:

W lipcu odwiedziłem jeden z najpiękniejszych cmentarzy Europy, Camposanto w Pizie. Ma on formę wielkiego marmurowego prostopadłościanu, który stanowi znakomitą przestrzeń dla zwiedzających. Znajduje się tam tak wiele zabytkowych rzeźb, figur, okolicznościowych tablic czy pokrytych niezwykłymi płaskorzeźbami sarkofagów, że po chwili zadumy nad tym, gdzie się znajdujemy, nasza myśl biegnie już tylko w kierunku sztuki – zapominamy o tym, że całe to miejsce jest jednym wielkim cmentarzyskiem, zarówno w znaczeniu... Czytaj więcej

Małe w formie – oficjalny dziennik szczecińskiego KONTRAPUNKTU

Opublikowano Autor:

Niedziela, 12 maja 2019, 23: 45, odc. ostatni Być jak Maddie Ziegler – o spektaklu Gary Gardinera „Ballada o apatycznym synu i jego narcystycznej matce” 39-letnia Gaizely zaprosiła do teatralnej współpracy 16-letniego Readiego (prywatnie swojego syna) i postanowiła zrobić z nim spektakl o relacji matka – syn. Za punkt wyjścia wybrali twórczość znanej australijskiej gwiazdy pop o wdzięcznym imieniu Sia, którą oboje uwielbiają. Gdy się nam na początku przedstawiają, opowiadając... Czytaj więcej

Więcej od złamanego Schillinga – "Upadanie" w Teatrze Powszechnym

Opublikowano Autor:

Centralną postacią spektaklu „Upadanie” w reżyserii Árpáda Schillinga w Teatrze Powszechnym wydaje się być Michał (Michał Jarmicki). Poczciwy, nieco lekkomyślny nieudacznik życiowy, któremu w życiu udało się tylko jedno – zrobić dziecko. Ubezwłasnowolniony i upokarzany przez własną siostrę, u której wiecznie się zapożycza, próbuje zacząć wciąż od nowa. Wciąż też upada, z tą tylko różnicą, że każdy upadek powoduje coraz większą gorycz i rozczarowanie. A te mogą prowadzić wprost do... Czytaj więcej

Biedny Garbaczewski patrzy na wieś – „Chłopi” Reymonta w Powszechnym

Opublikowano Autor:

Szanowni Państwo, w listopadzie 2017 widziałem spektakl Krzysztofa Garbaczewskiego Chłopi raz jeszcze. Recenzja ta jest zupełnie nieaktualna. Możecie ją sobie Państwo przeczytać jako świadectwo, bądź to niezrozumienia przeze mnie spektaklu, bądź to zwykłej ludzkiej pomyłki recenzenta. Dziś Chłopi to spektakl znakomity. Poruszający. Tekst zostawiam  ku przestrodze sobie, jako ostrzeżenie, że nigdy nie wolno zbytnio przywiązywać się do tego, co było, co się myśli, czego się oczekuje. Zwłaszcza w teatrze, gdzie... Czytaj więcej