Spotkaliśmy się z Panią Krystyną na początku marca, tuż po premierze Alei Zasłużonych w Teatrze Polonia w jej reżyserii. Pracę nad spisaniem i redakcją wywiadu niestety przerwał covid 19, który bardzo skutecznie wyłączył mnie z życia na cztery tygodnie. Tym bardziej się cieszę, że mogę wreszcie wrócić do pracy i zaprosić Państwa w podróż po świecie dramatu Jarosława Mikołajewskiego i spektaklu Krystyny Jandy, po którym przewodniczką zgodziła się być sama... Czytaj więcej
Po pierwszej części spektaklu, gdy na widowni zapaliło się światło, jedna starsza pani zwróciła się w emocjach do swojej sąsiadki: Popatrz, Halinko, jaki ten Czechow jest ponadczasowy, te dziewczyny marzą, gadają, planują, tyle od życia oczekują, a wciąż siedzą i nic nie robią, całkiem jak my! Oczy pani Haliny, zaskoczonej konkluzją koleżanki warte były każdych pieniędzy, aczkolwiek nie o widowni tego spektaklu moja opowieść. Cytuję tę wypowiedź, bo ona niezwykle... Czytaj więcej
Spektakl Katarzyny Kalwat zobaczyłem w czasie Festiwalu Boska Komedia w Krakowie, byłem nim i kreacją Jacka Poniedziałka tak poruszony, że od razu postanowiłem z aktorem Nowego Teatru porozmawiać. Zwaszcza, że problemy, opisane w powieści Didiera Eribona znam z autopsji. Spotkaliśmy się więc w Warszawie, efekt zaś naszego spotkania możecie Państwo przeczytać tutaj. Zachęcam też do lektury książki mojego Gościa – “(Nie)Dziennika”, który właśnie nakładem wydawnictwa W.A.B. ukazał się w księgarniach: ... Czytaj więcej
Przyszli my tu z tym chochołem/I z tym sercem naszem gołem/Mówić chcemy po wyspiańsku/A nie nowocześnie drańsku/Z nami jest ta „dziwka bosa”/Ino teraz się obuła dla przyzwoitości, bo jakże tak między/Ludzi – boso – wicie – haj! Stanisław Ignacy Witkiewicz „Szewcy” Paweł Demirski w swoich pisanych dla Moniki Strzępki tekstach stosuje ciekawą technikę, która sprowadza się w pierwszym rzędzie do nadania specyficznych imion głównym postaciom. Są to zazwyczaj rozbudowane określenia,... Czytaj więcej
Przemierzałem pustynię na koniu bez imienia/Dobrze było być tam, gdzie nie pada deszcz/Na pustyni możesz pamiętać swoje imię/Bo nie ma tam nikogo, kto by sprawił ci ból/La, la, la, la, la, la, la, la, la/La, la, la, la, la, la, la, la, la America, A horse with no name W poznańskim spektaklu wzruszyła mnie do łez jedna ze scen, która z powodzeniem stanowić może metaforę całej tej scenicznej opowieści, zrealizowanej... Czytaj więcej
Jak słowo mówione jest naśladownictwem słowa w duszy, tak słowo w duszy jest naśladownictwem »słowa« w bycie od niego wyższym. Plotyn Enneady. tłum. A. Krokiewicz (Uwaga Spoiler!) Biegunów Olgi Tokarczuk można w skrócie opisać jako opowieść pierwszoosobowej narratorki, współistniejącą z szeregiem innych – mniejszych i większych, współczesnych i historycznych – epizodów narracyjnych, które pojawiają się na stronicach książki, niczym skalne obiekty w przestrzeni kosmicznej. Pojawiają się znikąd i w niebycie... Czytaj więcej
Spektakl Romeo Castellucciego zarejestrowany został w jednej z sal Akademii Sztuk Pięknych w Bolonii; jak zresztą potem widać na nagraniu, odbywały się tam również pokazy przedstawienia na żywo. W sali tej znajdują się liczne rzeźby, dzieła sztuki rzymskiej. Jednorazowy pokaz online uniemożliwił mi ich identyfikację, ale w trakcie spektaklu widać było, że ich obecność jest niezwykle ważna, co podkreślała praca kamery. Gdy więc …wski, jedna z określonych przez reżysera postaci,... Czytaj więcej
Tomasz Domagała: Zrobiłeś już kilka spektakli i trochę zaskakują mnie, szczególnie na tle koleżanek i kolegów, twoje wybory. W jaki sposób dobierasz repertuar? Radosław Stępień: Na razie nie szukam swojego repertuaru, a bardziej ludzi, od których jestem w stanie się czegoś nauczyć, nawet jeżeli już nie żyją. Wielcy autorzy, z tekstami których pracuję, to taki rodzaj przedłużenia szkoły teatralnej – uczę się od nich, jak pisać, jak robić teatr. Ale... Czytaj więcej
Drodzy Państwo, 2020 był niezwykle ciężkim rokiem dla wszystkich, również (a może zwłaszcza) dla bazującego na ludzkich spotkaniach teatru, więc naturalnie i dla mnie, recenzenta, który teatrem i z teatru żyje. Na początku pandemii postanowiłem, że jeśli tylko będzie to możliwe, będę jeździł i oglądał. Ruszyłem zatem w trasę w czerwcu, gdy otwarto teatry w reżimie sanitarnym. Obligowały mnie do tego obowiązki członka Komisji Artystycznej konkursu Klasyka Żywa, a także... Czytaj więcej
Gdy wchodzimy na widownię sceny w Galerii, otwiera się przed nami przestrzeń niczym z horroru. Tylna, jasna ściana z otworami, w których będą się chować bądź pojawiać bohaterowie, pokryta jest wielkimi, czerwonymi plamami i zaciekami, wyglądającymi na efekty jakiejś dopiero co zakończonej monstrualnej rzezi. Na podłodze widzimy podobne zaschnięte ślady krwi, pod ścianą zaś stoi szereg trumien, które wraz ze ścianą stanowią efektowną scenografię Mirka Kaczmarka. Na scenie siedzi Oleńka... Czytaj więcej