Tomasz Domagała: Zrobiłeś już kilka spektakli i trochę zaskakują mnie, szczególnie na tle koleżanek i kolegów, twoje wybory. W jaki sposób dobierasz repertuar? Radosław Stępień: Na razie nie szukam swojego repertuaru, a bardziej ludzi, od których jestem w stanie się czegoś nauczyć, nawet jeżeli już nie żyją. Wielcy autorzy, z tekstami których pracuję, to taki rodzaj przedłużenia szkoły teatralnej – uczę się od nich, jak pisać, jak robić teatr. Ale... Czytaj więcej
Kluczem do spektaklu Radka Stępnia wydaje się końcowa scena drugiej części spektaklu, stanowiąca dość udane połączenie finału II aktu dramatu i III epilogowatego. Oto po epickiej scenie ćpania, podczas którego odchodzi na zawsze tytułowa Matka czyli Janina Węgorzewska (Antonina Choroszy), następuje scena przebudzenia się bohaterów po imprezie. Nie jest to jednak klasyczny „poranek na głodzie”, za sprawą bowiem teatralnych czarów Stępnia czas mocno przyspieszył i owa „pobudka” ma miejsce jakieś... Czytaj więcej
Arthur Miller w swojej autobiografii pisał o „Śmierci komiwojażera” tak: „Tu będzie rozprawiał żartowniś, krwawiący zlepek sprzeczności, błazen, w czym tkwiło coś śmiesznego, jak wbity w oko palec. A także coś politycznego, co dostrzegałem dalekim zakamarkiem świadomości, atmosfera była wówczas taka, jakby powstawało nowe cesarstwo, amerykańskie, choćby dlatego, że Europa, co sam wiedziałem, umierała albo już umarła, chciałem więc pokazać nowym wodzom i zadowolonym z siebie królom ciało wyznawcy”. Gdy zobaczyłem w... Czytaj więcej