Przemierzałem pustynię na koniu bez imienia/Dobrze było być tam, gdzie nie pada deszcz/Na pustyni możesz pamiętać swoje imię/Bo nie ma tam nikogo, kto by sprawił ci ból/La, la, la, la, la, la, la, la, la/La, la, la, la, la, la, la, la, la America, A horse with no name W poznańskim spektaklu wzruszyła mnie do łez jedna ze scen, która z powodzeniem stanowić może metaforę całej tej scenicznej opowieści, zrealizowanej... Czytaj więcej
Jak słowo mówione jest naśladownictwem słowa w duszy, tak słowo w duszy jest naśladownictwem »słowa« w bycie od niego wyższym. Plotyn Enneady. tłum. A. Krokiewicz (Uwaga Spoiler!) Biegunów Olgi Tokarczuk można w skrócie opisać jako opowieść pierwszoosobowej narratorki, współistniejącą z szeregiem innych – mniejszych i większych, współczesnych i historycznych – epizodów narracyjnych, które pojawiają się na stronicach książki, niczym skalne obiekty w przestrzeni kosmicznej. Pojawiają się znikąd i w niebycie... Czytaj więcej
Spektakl Romeo Castellucciego zarejestrowany został w jednej z sal Akademii Sztuk Pięknych w Bolonii; jak zresztą potem widać na nagraniu, odbywały się tam również pokazy przedstawienia na żywo. W sali tej znajdują się liczne rzeźby, dzieła sztuki rzymskiej. Jednorazowy pokaz online uniemożliwił mi ich identyfikację, ale w trakcie spektaklu widać było, że ich obecność jest niezwykle ważna, co podkreślała praca kamery. Gdy więc …wski, jedna z określonych przez reżysera postaci,... Czytaj więcej
Tomasz Domagała: Zrobiłeś już kilka spektakli i trochę zaskakują mnie, szczególnie na tle koleżanek i kolegów, twoje wybory. W jaki sposób dobierasz repertuar? Radosław Stępień: Na razie nie szukam swojego repertuaru, a bardziej ludzi, od których jestem w stanie się czegoś nauczyć, nawet jeżeli już nie żyją. Wielcy autorzy, z tekstami których pracuję, to taki rodzaj przedłużenia szkoły teatralnej – uczę się od nich, jak pisać, jak robić teatr. Ale... Czytaj więcej
Drodzy Państwo, 2020 był niezwykle ciężkim rokiem dla wszystkich, również (a może zwłaszcza) dla bazującego na ludzkich spotkaniach teatru, więc naturalnie i dla mnie, recenzenta, który teatrem i z teatru żyje. Na początku pandemii postanowiłem, że jeśli tylko będzie to możliwe, będę jeździł i oglądał. Ruszyłem zatem w trasę w czerwcu, gdy otwarto teatry w reżimie sanitarnym. Obligowały mnie do tego obowiązki członka Komisji Artystycznej konkursu Klasyka Żywa, a także... Czytaj więcej
Gdy wchodzimy na widownię sceny w Galerii, otwiera się przed nami przestrzeń niczym z horroru. Tylna, jasna ściana z otworami, w których będą się chować bądź pojawiać bohaterowie, pokryta jest wielkimi, czerwonymi plamami i zaciekami, wyglądającymi na efekty jakiejś dopiero co zakończonej monstrualnej rzezi. Na podłodze widzimy podobne zaschnięte ślady krwi, pod ścianą zaś stoi szereg trumien, które wraz ze ścianą stanowią efektowną scenografię Mirka Kaczmarka. Na scenie siedzi Oleńka... Czytaj więcej
Kluczem do spektaklu Radka Stępnia wydaje się końcowa scena drugiej części spektaklu, stanowiąca dość udane połączenie finału II aktu dramatu i III epilogowatego. Oto po epickiej scenie ćpania, podczas którego odchodzi na zawsze tytułowa Matka czyli Janina Węgorzewska (Antonina Choroszy), następuje scena przebudzenia się bohaterów po imprezie. Nie jest to jednak klasyczny „poranek na głodzie”, za sprawą bowiem teatralnych czarów Stępnia czas mocno przyspieszył i owa „pobudka” ma miejsce jakieś... Czytaj więcej
Spotkaliśmy się z panią Danutą pod koniec listopada, gdy wszystkie kawiarnie i restauracje były już zamknięte. Padał deszcz, na dworze ziąb. Schronienia udzielił nam TR Warszawa, za co chciałbym tu na ręce rzeczniczki teatru, Kai Stępkowskiej złożyć serdeczne podziękowania. Dla pani Danuty to przestrzeń bardzo dobrze znana, od razu więc się tam zadomowiliśmy. Weszliśmy do sali prób, na stole pojawiła się gorąca kawa i zaczęliśmy rozmawiać. I nagle, po paru... Czytaj więcej
Spotkaliśmy się z panią Danutą pod koniec listopada, gdy wszystkie kawiarnie i restauracje były już zamknięte. Padał deszcz, na dworze ziąb. Schronienia udzielił nam TR Warszawa, za co chciałbym tu na ręce rzeczniczki teatru, Kai Stępkowskiej złożyć serdeczne podziękowania. Dla pani Danuty to przestrzeń bardzo dobrze znana, od razu więc się tam zadomowiliśmy. Weszliśmy do sali prób, na stole pojawiła się gorąca kawa i zaczęliśmy rozmawiać. I nagle, po paru... Czytaj więcej
Spotkaliśmy się z panią Danutą pod koniec listopada, gdy wszystkie kawiarnie i restauracje były już zamknięte. Padał deszcz, na dworze ziąb. Schronienia udzielił nam TR Warszawa, za co chciałbym tu na ręce rzeczniczki teatru, Kai Stępkowskiej złożyć serdeczne podziękowania. Dla pani Danuty to przestrzeń bardzo dobrze znana, od razu więc się tam zadomowiliśmy. Weszliśmy do sali prób, na stole pojawiła się gorąca kawa i zaczęliśmy rozmawiać. I nagle, po paru... Czytaj więcej
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.Zgoda
